Ταξίδευε το βλέμμα και ο νούς του...Το καράβι είχε φορτίο βαρύ και το ξερε...
Λυπόντανε τη θλίψη που κουβαλούσε..
Και που θα τη ξεφόρτωνε-
Δεν γινόντανε αλλιώς-
Ενα φορτίο είναι αυτό τ αλώνι και ας μοιάζει ανεμοδούρικο..
Καλή αντάμωση...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ειχες καιρό να με δεις ετσι δεν ειναι?Εμεις οι ζωντανοί λένε ξεχνάμε ευκολα.Εχουμε τα δικά μας.Μπαινω που και που και σε κυτάω.Ομως τι να σου γράψω.?Επαψες
πια να με ακούς μου φαίνεται.Ηρθα λοιπόν μα δεν υπάρχει μια λέξη.Μόνο αυτός ο ξένος.Εμειναν ετσι παγωμένες πια
και οι λέξεις και ο χρόνος.
Και το καράβι, και αυτό σταματημένο.Μεσοπέλαγα.
Χωρίς αέρα δεν μπορεί να ξεκινήσει.
Απλά παει με τα κύματα.Ισα που πλέει.
αργά αργά ισα να μην βουλιάξει.
Ο Ασπρούλης στέλνει χαιρετίσματα.
Δημοσίευση σχολίου